Mamy zaszczyt poinformować, że postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 5 maja 2025 r. tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych w dyscyplinie nauki biologiczne otrzymał dr hab. inż. Andrzej Bobiec, prof. UR z Wydziału Technologiczno-Przyrodniczego UR.

Składamy serdeczne gratulacje!

Andrzej Bobiec, ur. 1962 w Mikołowie, profesor, dr hab. nauk biologicznych, dr inż. leśnictwa, wykładowca na Uniwersytecie Rzeszowskim od 2005. Po studiach na Wydziale Leśnym AR (obecnie Uniwersytet Rolniczy) w Krakowie i stażu w Białowieskiej Stacji Geobotanicznej UW w Białowieży pod kierunkiem profesora Janusza B. Falińskiego, pracował w białowieskim Technikum Leśnym, Instytucie Badawczym Leśnictwa, Białowieskim Parku Narodowym, College of Envnironmental Science and Forestry – State University of New York (SUNY-ESF, stypendium Fundacji Kościuszkowskiej) i Southern Swedish Forest Research Centre, SLU. Główny wykonawca grantów MaB UNESCO, British Ecological Society, Komitetu Badań Naukowych, Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz dwóch grantów NCN.

Zajmował się strukturą przestrzenną roślinności (runa leśnego i drzewostanów) w lasach naturalnych i gospodarczych. Na podstawie własnych badań struktury drzewostanów oraz zasobów martwego drewna w lasach Puszczy Białowieskiej zaproponował model dynamiki liściastych i mieszanych nizinnych lasów naturalnych. Zgodnie z nim, za istniejący stan ekosystemu (w tym skład gatunkowy roślinności) miały odpowiadać nie przerwane przez człowieka procesy naturalne. Dziesięć lat później model ten zakwestionował, przedstawiając rekonstrukcję historii ostatnich 300 lat rozwoju drzewostanów Puszczy Białowieskiej, wykonaną na podstawie pierwszych, systematycznych badań dendrochronologicznych puszczańskich dębów. Jednoznacznie wykazały one decydujący wpływ historycznych form wykorzystania lasu przez człowieka na obecny skład gatunkowy i strukturę chronionych lasów Puszczy Białowieskiej.

Porzuciwszy – błędny jego zdaniem – paradygmat dualizmu „dobra dzika natura – szkodliwy człowiek”, od kilkunastu lat prowadzi badania zadrzewionych wiejskich krajobrazów w optyce „biokulturowego realizmu”, uwzględniającego pozytywne znaczenie gospodarki człowieka dla bogactwa przyrodniczego. Zdaniem profesora A. Bobca, docenienie ekstensywnego, tradycyjnego modelu rolnictwa, mogłoby przynieść większe korzyści przyrodnicze niż tkwienie w idealistycznym „zafiksowaniu” na naturze pozbawionej śladów człowieka. Przykładem pozytywnej odpowiedzi przyrody na ekstensywne wykorzystanie przez nas rolniczych krajobrazów są obecne w nich prawdziwie „dzikie” dęby, dla których nie ma miejsca we współczesnych liściastych lasach Europy.