Witraże Heleny Papee-Bożyk

O Helenie Papée-Bożyk

Artystka studiowała w latach 1935–1939 na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Władysława Jarockiego, Kazimierza Sichulskiego, Stanisława Filipkiewicza i Wojciecha Weissa. Dyplom uzyskała w 1945 roku. Uprawiała malarstwo sztalugowe, zaś tematami jej prac były przede wszystkim: portrety, kwiaty, pejzaże. Twórczość w zakresie projektowania witraży rozpoczęła w 1956 roku od współpracy z Edwardem Kwiatkowskim z Torunia. Od tego czasu wykonała autorskie projekty do ponad dwustu kościołów, między innymi do: kościoła parafialnego w Szydłowie, bazyliki św. Stanisława Kostki w Łodzi, katedry praskiej w Warszawie, kościoła ewangelicko-augsburskiego w Warszawie. Była członkiem Międzynarodowego Centrum Witrażownictwa w Chartres. W 1977 roku otrzymała Złoty Medal Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie.

Na temat jej twórczości tak pisał kiedyś Ignacy Trybowski:

Obrazy Heleny Bożyk odznaczają się własnym charakterem. Nie hołdują abstrakcjonizmowi, będąc wyrazem refleksyjnej, wnikliwej obserwacji realnego świata i tego szczególnego źródła doznań interpretacją za pomocą rzetelnych umiejętności warsztatowych, biegłego posługiwania się rysunkiem i wrażliwości kolorystycznej. Te cechy talentu dają znać o sobie w indywidualny sposób zwłaszcza w ulubionej i wyspecjalizowanej przez artystkę tematyce portretowej, martwych natur i kwiatów (...)  I wreszcie - sztuka witrażownicza Heleny Bożyk.

Helena Papée-Bożyk mieszkała w Krakowie, jej najbliższa rodzina również poświeciła się sztuce: mąż - Eugeniusz Bożyk (1912-1983), był scenografem filmowym i teatralnym, starszy syn Jerzy - kompozytorem i piosenkarzem, młodszy Piotr - prodziekanem Wydziału Form Przemysłowych Krakowskiej ASP. Najmłodsza członkini rodu Marta Bożyk działa jako artystka malarka, graficzka, projektantka witraży.