Człowiek i jego dobrostan powinny znajdować się w centrum architektoniczno-urbanistycznych inicjatyw. Tymczasem współczesnej urbanizacji towarzyszy destrukcja przyrody, stanowiącej gwarancję zdrowego i godnego bytu człowieka. Dr inż. Agata Gajdek z Uniwersytetu Rzeszowskiego i prof. Małgorzata Mizia z Akademii Śląskiej podjęły w swoim opracowaniu próbę diagnozy architektury i urbanistyki w zakresie ich humanistycznego wymiaru, w kontekście współczesnych tendencji do wertykalizacji krajobrazu. Problem przedstawiono w oparciu o badania literaturowe oraz analizę przypadku, jakim stał się urbanistyczny rozwój Rzeszowa. Przeprowadzone badania terenowe oraz kameralne, obejmujące analizy archiwalnych i współczesnych materiałów kartograficznych, pozwoliły przybliżyć historię rozwoju urbanistycznego stolicy województwa podkarpackiego. Przykład Rzeszowa, określanego „stolicą innowacji”, ukazuje proces dynamicznego przekształcania małego miasta w ważny ośrodek miejski. Obrazuje też proces odwracania się rozbudowywanej urbanistyki od aspektów środowiskowych w imię kształtowania „miasta nowoczesnego”. Powstające realizacje wieżowe są bardziej wynikiem koniunktury niż racjonalnych decyzji. Rzeka i jej naturalne rozlewiska zostały zagrożone przez intensywną rozbudowę tkanki miejskiej. Istnieje nagląca potrze ba poszukiwania sposobów minimalizowania zniszczeń oraz kompromisu między humanizmem architektury a popularnymi rozwiązaniami architektoniczno-urbanistycznymi, kojarzonymi z nowoczesnością i innowacyjnością miast.

Gajdek A., Mizia M. 2024. City And Skyscrapers: On Humanism In Architecture. Teka Komisji Urbanistyki i Architektury o/PAN w Krakowie. Tom LII/2024/2. pp. 419–434

Pełny tekst publikacji pod linkiem: https://doi.org/10.24425/tkuia.2024.152977